De Nieuwe Arme

Een tijdje terug werd er op een aantal blogjes over dit boek gesproken. Ik bedacht dat ik het ook wel wilde lezen, en ja, mijn moeder had het boek - gelezen, en uitgeleend aan mijn zusje, die het meegenomen had voor in de trein toen we met z'n drieën naar een fair gingen. Natuurlijk mocht ik het lezen als zij het uit had. Dat was ergens in november geloof ik, en toen bleef het stil. Nou weet ik dat mijn zusje geen hele snelle lezer is, en een druk leven heeft, dus ik liet het even zo.

Afbeelding bron: http://www.boekhandelwesterhof.nl

Afgelopen weekend bleek het boek alweer terug bij mijn moeder, dus ik kon beginnen. Maandag ben ik begonnen, gisteravond laat had ik het uit. Ik moet eerlijk zeggen: het leest erg vlot weg.

Ik hoorde van verschillende kanten dat de schrijfster zo negatief was. Nou heb ik het 'voordeel' dat ik geen interviews gezien heb, maar ik vond dat wel meevallen. Erg veel dingen waren herkenbaar, zeker omdat mijn ex bij een tak van dezelfde voedselbank liep en loopt - al was het niet mogen ruilen van dingen in het pakket nieuw voor me, maar dat komt misschien omdat wij dat pas op ons gemakkie deden, bij ons thuis, of bij degene die met ons mee reed. Er vielen mensen over het weggooien van de appeltaart vanwege de e-nummers, en ik merkte dat ik in het begin van het boek ook iets had van: 'joh, muts, je loopt bij de vb en gaat moeilijk doen over zoiets.' Maar toen moest ik ineens weer denken aan al die duizenden paaseitjes die we het hele jaar door nog kregen, en waarvan we niet wisten hoe we het op moesten krijgen, terwijl echt dingen om te koken (groente, vlees, aardappels, pasta etc.) wel heel erg weinig was. Juist van die extra's en eigenlijk luxe dingen krijg je ook erg veel, omdat dat het eerste is wat mensen laten liggen als ze geen geld hebben, en dus het eerste wat een winkel over heeft. Nou was ex gelukkig vrij genoeg om dat soort dingen gewoon door te geven - paaseitjes naar iemand die ze goed kon gebruiken, want diabetes en ze zijn makkelijk mee te nemen voor als ze een snelle suikerboost nodig had, vaatwastabletten gingen naar mij of mijn ouders (en wat ik er nu van over heb na anderhalf jaar naar mijn ouders) enzovoort. Maar als je niet teveel wilt laten merken van de vb, wat ik me ook wel weer voor kan stellen, dan grijp je eerder naar de vuilnisbak.

Ook het hele emotionele gebeuren er omheen was herkenbaar. Het gevoel van schaamte als je er voor het eerst naar binnen loopt, het gevoel je rug recht te moeten houden. Het ineens nummertjes moeten trekken, dat hoorde ik pas ook weer. Ook de voedselbank wordt massaler, en dat ga je natuurlijk merken.

Wat me toch vooral opviel in dit boekje, was hoe ze van anderen aannam hoe ze moest blijven leven. In het begin door haar kinderen liet vertellen dat alles wel zonder e-nummers moest zijn, door haar ouders liet vertellen dat ze koste wat het kost in haar huis moest blijven zitten en een auto moest houden, enz. Uiteindelijk werd ze ook wel geholpen met die auto en was die ook belangrijk, maar ik kan me niet herinneren dat ik mijn moeder kon vertellen wat ze moest koken - zeker niet als ik er zelf geen poot voor uitstak. Of dat ik een bijdrage verwachtte voor een spacecake voor mijn feestje - ja, mijn ouders hebben wel nog een tijd geholpen met mijn verjaardagsfeestjes, maar wel omdat ze het zelf aanboden, en geen haar op mijn hoofd die zou vragen om een bijdrage. Zeker niet voor zoiets. Oh, en er werd wel erg veel wiet gerookt. Ligt het nou aan mij dat ik dat niet normaal vind?