Rare, en toch een best nare week

Ik zit hier een beetje ziek te zijn - mijn vriend had heel lief brood met knakworst gemaakt, maar na een paar happen moest ik stoppen, anders zou ik de boel waarschijnlijk niet binnen houden. Blegh... en het ging al zo goed.

Dat begon dinsdag. Net toen ik begon te bedenken dat Jos wel op z'n werk aangekomen zou zijn, kreeg ik een smsje dat hij daar over ongeveer 25 minuten zou zijn. Apart, maar ach... ik ging er vanuit dat als er echt iets was, hij niet meer zou kunnen sms-en of op z'n minst gelijk even zou bellen wat er was (gevaarlijke aanname bij iemand met een hekel aan bellen, ik weet het), of niet door zou rijden naar zijn werk of zo. Een half uur later kwam er toch dat telefoontje: hij had een ongeluk gehad onderweg. Niet heel erg, lichte schade en niet meer, maar toch. Hij loopt wel nu nog steeds met spierpijn en zo rond, even in de gaten houden dus - want wat dat betreft ken ik mijn schat ook: die loopt soms het liefst te lang ergens mee door dan naar een nieuwe huisarts te gaan. Ik kijk het nog even aan, maar als het te lang duurt schop ik hem daar wel heen (dus Marian, als je dit leest, ga je nou geen zorgen maken hoor... ik zorg wel voor je jongen ;-) ).

Daarna ging eerst alles toch een beetje z'n gangetje. Woensdag had Jos een thuiswerkdag om zijn spieren te ontlasten, want autorijden is nu toch even meer ingespannen voorlopig. Donderdagavond zou ik een vergadering hebben, en een uurtje voordat ik weg zou gaan keek ik nog even op facebook of er nog iets bijzonders op stond. Nou... Ik kan je verzekeren, er via facebook berichten achter komen dat een klasgenoot zelfmoord heeft gepleegd, dat is... ja, ook bijzonder, maar vooral naar, erg naar. Heel veel contact had ik niet met hem, maar wel vorig jaar nog samen aan een groepsproject gewerkt, en ik mocht hem best wel. Ik merkte dat ongeloof het eerst kwam. Dat kon toch niet, het was vast een andere, iemand in de vriendenlijst van klasgenote die ook zo heette of zo... maar nee, die foto, dat was hem wel - en ook andere klasgenoten bleken ondertussen al gebeld door onze begeleidster. Ik nog steeds niet, blijkbaar ben ik al van haar bellijst af omdat ik binnenkort ga stoppen met de opleiding - maar toch had ik het fijn gevonden als ze wel even gebeld had, want dit was geen prettige manier om er achter te komen. Ik moet nog even kijken of ik echt naar de begrafenis ga (zoals ik zei, zo veel contact had ik nou ook niet met hem, maar ja, niet gaan voelt ook weer verkeerd, maar ja, zoals ik op moment nog steeds tegen mezelf aanloop ga ik misschien emotioneler zijn dan gepast is omdat ik hem niet zo goed ken, maar...) Ik heb nog tot dinsdag om dat voor mezelf uit te vechten, maandag middag komen we met de klas bij elkaar, en daarna kan ik de knoop doorhakken.

Nou ja, vandaar dus, toch best een nare week. Er waren genoeg leuke dingen ook, maar die worden even flink overschaduwd nu.