Bij de dokter vandaan

Daar ben ik dus toch maar even geweest, de dokter. Lang verhaal kort: ik heb waarschijnlijk veel te veel hooi op mijn vork genomen de laatste tijd. Op zich niet vreemd als je naar de laatste jaren kijkt: ik ging weer studeren drie jaar geleden, toch weer een hele nieuwe situatie voor me, en vlak daarna op mezelf wonen. Toen kwam ex, gescheiden, en was ik ineens 'liefmama' van zijn dochtertje, waarbij het leek of ik de enige was die voor dat kind vocht (echt, je staat versteld van wat ouders hun kind aan kunnen doen, en als 'stief' mag je machteloos toekijken hoe een kind waar je van houdt pijn wordt gedaan). Omdat haar ouders het niet leken te doen, vocht ik extra hard, en dat in combi met de financiele problemen van ex zonder verantwoordelijkheidsgevoel (net een klein kind dat alles wil hebben wat hij ziet) kostte me al mijn energie, ook ten koste van mijn studie, familie, vrienden en mezelf. Wat had ik een hoop goed te maken toen ik vorig jaar de relatie verbrak! Ik genoot van mijn eigen huisje, genoot van de lekkere dingen die ik kon halen en die niet meer standaard waren al konden ze niet betaald worden, en van het binnen mijn budget kunnen blijven - en geen stomme crocs meer hoeven dragen, of verantwoorden dat ik bepaalde dingen niet droeg, 'want dat doet iedereen toch?' Ja van die achterbuurt-manwijven ja! (en dan heb ik het over dingen als witte mannen-sportsokken in mannen-slippers als vrouw... blegh dacht het niet) Ik hoefde dus niet meer te verantwoorden, mocht alles op mijn eigen manier doen, maar zat wel met een studievertraging, en ging dus extra hard aan de studie. Want ook dat kon ik ineens weer doen als ik wilde, gewoon studeren!

Ongeveer een half jaar later leerde ik Jos kennen, en ik viel als een blok voor hem. Hij is in eigenlijk alles een tegenpool van ex, is rustig, houdt van me om wie ik ben, niet omdat ik toevallig een vrouwenlijf heb en kan helpen met z'n problemen (daar heeft hij z'n 'mannetjes' - begeleidsters van het ribw, vanwege zijn asperger) wel voor, al werd hij wel door mij aangestoken om een beetje op kleine dingen te letten, zodat er meer geld overblijft voor leuke dingen. Leuke dingen deden (en doen) we genoeg, en we genieten nog elke dag van elkaar, zeker nu we samen wonen.

Maar goed, toen kwamen er een paar maanden Engeland tussendoor. Ik had last van heimwee, en niet zo'n beetje ook, was veel emotioneler dan ik mezelf kende. Hoewel het een geweldige ervaring was, zat ik er niet helemaal op m'n gemak; als ik naar de wc moest, moest laptopje mee, want stel dat hij gestolen werd, dat idee. Ik kwam thuis, niet lang daarna kwam ik in aanmerking voor een huisje wat ik moest regelen tussen mijn vakantiewerk door, tussendoor kreeg ik een miskraam, 1 augustus kregen we de sleutel en gingen we hard klussen. Ook toen al begon ik te merken dat ik slecht stil kon zitten; ik werd door een wesp gestoken, moest met mijn been omhoog, en dat vond ik toch moeilijk, ik voelde me zo schuldig tegenover Jos!!! Op een zaterdag was de laatste verhuizing, de maandag daarna begon ik weer met colleges, van 9 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds, twee dagen stage, woensdag en vrijdag colleges, die donderdagavond gelijk een concert waar ik erg graag heen wilde...

Nou ja, je snapt hem, al dat gedoe kreeg afgelopen zomer een toppunt, en ik raasde maar door. Tot ik ruim een week geleden hoorde dat mijn stage - het enige waar ik dat jaar met ex wel vol voor was gegaan, en waar ik erg veel geleerd heb - wat de hu betreft waarschijnlijk voor niets was, omdat er geen afsluitend gesprek was. Gedeeltelijk mijn eigen fout - ik had in september dat gesprek moeten regelen - maar ik moest toch dat jaar over doen, en dacht ook mijn stage gelijk over te kunnen doen. Mis, ivm overspannen begeleiders en zo had ik na 6 keer stage lopen al geen stage meer, en die kreeg ik ook niet meer. En nu gaat dat ene gesprek me waarschijnlijk een jaar kosten. Vervolgens had ik een studieweek, waarbij ik nog hele dagen zat te studeren, extra m'n best deed voor stage want ik had toch geen colleges... net na dat nieuws. En ik merkte dat ik, als ik niet zat te studeren of iets voor mijn stage deed, ik me zo ontzettend schuldig voelde. Schuldig tegenover Jos die mijn studie zo belangrijk voor me vindt, tegenover m'n ouders die het beste voor me willen, tegenover m'n stagebegeleidster die zo hard haar best doet me te begeleiden...

Achteraf was het allemaal te veel, en dat merkte ik zondagavond. Vanmorgen 'ging ik weer even af', terwijl ik eigenlijk hoopte dat het weer beter zou gaan en ik gewoon naar mijn stage zou kunnen. Gelukkig hadden ze op m'n stageschool alle begrip voor de situatie, en ik hoefde vandaag niet te komen. Midden op de dag ben ik naar de huisarts geweest, en de algehele conclusie is: snel heel veel uit m'n agenda schrappen, een paar stappen terug doen en tot rust komen, voor ik overspannen raak of zo. Ik heb veel te veel hooi op m'n vork gehad, en mijn lichaam trekt nu zijn grenzen heel hard. En ook nu merk ik dat ik eigenlijk nauwelijks durf te snijden; omdat waar ik het meest druk mee ben mijn studie is, en die is zo ontzettend belangrijk! Maar ja, ik ben geen wondermensje (gelukkig niet) en ik kan niet alles. Van de week heb ik al een gesprek met mijn begeleidster op school, en daar ga ik gelijk mee bespreken hoe ik dit studietechnisch aan kan pakken. Vervolgens volgende week vrijdag een gesprek bij MEE, daarvandaan ga ik ook begeleiding krijgen nu. Het komt allemaal wel goed, maar is wel even slikken. Want ik hoor degene te zijn die gewoon in de pas loopt, toch? Ik merk dat ik het gewoon zelfs nu nog moeilijk vind om toe te geven dat ik ook wel eens wat kan hebben...