Tikkie teveel stress?

Gisteravond was ik moe. Heel moe. Eigenlijk was ik dat al en paar weken; 's ochtends vroeg opstaan en dan tot 6 uur school, tot 5 uur stage, en op dagen dat ik dat niet had thuis gelijk studeren, want ik wil alles goed doen! En ik merkte dat, zelfs met vorige week een studieweek, ik eigenlijk geen rust in m'n gat kreeg; extra m'n best doen voor stage, want tja, ik had toch geen colleges, 'even' ineens een klas opvangen omdat m'n begeleidster (helaas met erg goede reden overigens) te laat was. Lezen en aantekeningen maken voor literatuur, nee, eigenlijk geen tijd voor andere dingen, ik moet alles op tijd af hebben! Leuke dingen vind ik ook belangrijk, dus dat werd er tussendoor geschoven.

Misschien zijn er mensen die dit tempo aan kunnen, maar ik had er duidelijk moeite mee. Gisteren heel bewust van het lekkere weer genoten bij een picknick, even de studie uit mijn hoofd zetten. Ik dacht weer opgeladen te zijn. Tot ik in bed kroop. Ik wilde nog grappig doen door op het bed neer te ploffen en te 'slapen'. Nja ik plofte neer, ontspande... en toen werd het eng. Ineens deden m'n spieren niet meer wat ik wilde. Ik begon te trillen alsof ik het koud had, en dat werd steeds erger. Volgens Jos had het wat weg van een epileptische aanval, behalve dan dat ik volledig bij bewustzijn was (en ook geen hoofdpijn erbij had...). Ook hyperventilatie was snel uitgesloten, want gek genoeg ademde ik juist heel diep en rustig. Hij verschoof me toch wat meer naar het midden van het bed (ik lag wel heel erg op het randje en viel dus bijna) en toen werd het erger. Toch gebeld, want geen idee wat het kon zijn, en het was wel heel erg eng en better safe than sorry; gelukkig ook achteraf gelijk gekregen van de ambulancebroeders, die verder niets konden vinden. Suiker was goed, bloeddruk ook, m'n pupillen reageerden goed... Het waarschijnlijkst is dat het puur in mijn spieren zat, en ik de afgelopen weken zo veel spanning in m'n spieren had opgebouwd, dat het er op een gegeven moment uit moest. En toen ik ontspande er dus ook uit kwam.

Daarbij trouwens een enorme dank voor mijn schat! Dat hij zo rustig bleef en er gewoon was, maakte in ieder geval dat ik ook rustig kon blijven, voor mij maakte dat een wereld van verschil. Jos, je bent geweldig!

Gelukkig werd het daarna wel een stuk minder. Zo af en toe heb ik nog trillingen in vooral m'n linker arm, maar controleerbaar. Ik voel me wat duffig en heb spierpijn (duh!) Wel heb ik geleerd dat ik niet te 'streng' voor mezelf moet zijn. Ook ik mag falen (wil ik nog steeds niet, maar toch). Juist nu ik door m'n stage toch een jaar langer moet blijven studeren, kan ik dat jaar extra beter gebruiken om ook gelijk goed voor mezelf te zorgen; ik heb er niets aan om het laatste jaar alleen stage te hoeven lopen en verder niets, omdat ik de jaren ervoor zo hard werkte dat mijn lichaam het eigenlijk niet aan kon. Als ik dingen haal met 'gewoon goed genoeg' in plaats van 'perfect' is dat mooi meegenomen.