Wednesday, October 31, 2012

Lekker warme sokken

Na alle blogjes over het regeer-akkoord en armoede kan ik daar ook wel over gaan bloggen, maar ik houd het maar even op een gezellig blogje. 'Zware' onderwerpen komen er in tijden als deze al genoeg langs.

Vanmorgen bij het aankleden besefte ik ineens, dat ik van mijn tweede sok alleen de tenen nog af hoefde maken. Met het idee: 'als ik dat nou eerst even doe, kan ik ze vandaag aan', ging ik in m'n blote voeten aan het breien. Dat 'even doen' heeft nog wel een tijdje gekost, maar ik heb ook de tweede sok af gekregen. Mijn inmiddels ijsklomp-voeten beginnen nu weer een beetje op te warmen.
De pasvorm is niet geweldig, maar he, het zijn dan ook geen in de winkel gekochte sokken he... Ik moet eerlijk zeggen dat ik best wel trots ben op m'n eerste paar sokken.

Monday, October 29, 2012

Maandagochtend

En daar zit ik dan, op de hogeschool,
Langste schooldag van de week,
Te bedenken wat ik verder allemaal had kunnen doen.
Bed moet nog verschoond,
Lezen en essay schrijven voor volgende week,
Heb ik mijn lessen voor morgen genoeg voorbereid?
Ik merk dat mijn hoofd nog steeds vol zit,
Vol loopt ook,
Want ik wil het allemaal zo graag goed doen.
Maar goed, daar over in zitten helpt niet.
Hup, ik geef mezelf maar een schop,
En ik ga verder,
Want dat helpt beter.

Sunday, October 28, 2012

Wakker worden met de geur van vers brood

Dat deed ik vanmorgen.
Nou ja, zo ongeveer dan.
Jos en ik werden om half 7 wakker,
Wat natuurlijk half 8 zomertijd was,
En ik had wel zin om nog even door te slapen.
Jos kon niet meer slapen,
En had zin om brood te gaan bakken.
Nadat hij foto's gemaakt had van het prachtige uitzicht trouwens.
 Ja, we zijn er nog steeds gek op.

Lichtblauw, roze, nevels... Net een sprookje toch? 

Het brood werd erg lekker.
Een combinatie van zijn bakkunst,
En mijn geweldige oven natuurlijk ;-)
Prachtig he?
Is niet veel van over hoor! 

Want natuurlijk zijn we vervolgens lekker gaan ontbijten.

Thursday, October 25, 2012

Suf leeskoppie

Vandaag ben ik vooral heel druk geweest met lezen.
Ik wil namelijk eigenlijk zo snel mogelijk dit boek uit hebben voor mijn studie:

Helaas heb ik deze uitgave niet,
Eerst wel besteld, maar het bekende bolle mannetje kon niet meer leveren.
Erg jammer, en als de Nederlandse versie van amazon er is,
Ga ik het daar toch ook eens proberen...
Ondertussen doe ik het maar met een paperback.

Ik heb niet alleen gelezen hoor,
Maar ook mijn leerwerkplan ge'perfectioneerd',
Al vindt de IO het waarschijnlijk nog verre van perfect, hij is goedgekeurd.
Ik krijg het nu al spaans benauwd van wat ik voor mijn stage moet doen.

De badkamer en wc zijn ook weer lekker schoon,
Want tussendoor wilde ik toch ook iets doen,
Waarbij ik mijn hoofd niet nodig had.
Oh, en bijna alle boodschappen voor de rest van de week gedaan,
Lopend, want ik had geen zin in fietsen.
Fietsend dat hellinkje op doe ik nog steeds niet als het niet per se hoeft.
Zaterdag nog even wat laatste spullen halen,
Waarschijnlijk blijven we ook deze week weer binnen de 50 euro,
Zelfs met weer wat extra vlees inslaan.

Ennuh... wat keken er een hoop mensen op mijn vorige logje!
Ben stiekem best nieuwsgierig waar die allemaal vandaan komen,
Al weet ik ook wel dat de voedselbank een 'populair' onderwerp is.

Saturday, October 20, 2012

Voedselbank

Ik werd vanavond op de verjaardag van mijn broertje (nog een keertje gefeliciteerd Martin!) getipt door mijn moeder over een programma van rtv-Utrecht dat over de voedselbank gaat, dit programma. Op sommige punten was het erg herkenbaar, want mijn ex liep bij de voedselbank. Het enige dat hij aan eten uit kon geven, was wat ik over had van mijn stufi en nog een klein beetje, wat al snel betekende dat ik bijna altijd bij hem was zodat we samen konden eten, en dat ik hem daar aanmeldde. Want van dat geld (zo'n 25 tot 30 euro per week) twee mensen onderhouden, dat zou ik nu al niet kunnen met een Lief die mee kijkt naar aanbiedingen en geen gekke dingen doen, laat staan met iemand die veel van lekkere dingen houdt en in een supermarkt net een volwassen klein kind is ;-) - in m'n eentje ging trouwens wel prima, zeker met m'n moeder twee straten verderop waar ik wel eens mee at, en (ruimte voor) een goede vriezer... Achteraf was ik toch gek ook he... maar goed, ik heb ontzettend veel geleerd, en juist de voedselbank vond ik een ervaring die ik eigenlijk ook niet had willen missen.

In een programma als hierboven hoor je vooral de schrijnende verhalen. En die zijn er ook, anders kom je daar niet terecht. Dingen als scheiding, baan kwijt, schulden, sommige mensen hebben alles tegelijk. Aan de andere kant was solidariteit erg groot. De voedselbank in Terwijde waar wij heen gingen, was dan ook zo ingericht dat er gelijk iets gedaan werd aan het sociale isolement waar veel mensen die geen geld hebben in leven - want waar ik met mijn studenten-ov nog overal kwam, hadden velen hooguit een fiets, en waar ik onder studenten kwam waar het heel normaal is om thuis bij een kop thee af te spreken, kwamen zij dat niet... Dus stond er in het midden van de ruimte een tafel met wat koekjes/paaseitjes (Heb ik al wel eens verteld over die paaseitjes die we in juni, en achteraf zelfs in augustus - toen ik al bij ex weg was - nog kregen? Ik kon lang geen paaseitje meer zien!), kopjes, en thermoskannen koffie en thee. Vrijwilligers pakten rustig de tassen in, luisterden ondertussen naar de verhalen van de mensen, die vaak blij waren eens hun verhaal kwijt te kunnen, en mensen zaten onderling te kletsen. Zo konden wij iemand die ook uit Maarssen kwam elke keer een lift geven, zodat ze niet met de bus hoefde, er werden ideeën uitgewisseld, enzovoort.

Ik heb geleerd hoe kwetsbaar dingen als 'zelfstandigheid' en 'trots' kunnen zijn, hoe goed ik het had, ook toen ik later in m'n eentje die 25 euro per week te besteden had, vergeleken met anderen. En dat het soms loont om over je trots heen te stappen, want echt, niemand heeft geld om alles te kopen, en iedereen zal als je eerlijk bent weten dat je niet voor je lol hulp zoekt.

Saturday, October 13, 2012

Sokken breien II

Mijn eerste sok schiet aardig op, de hiel (waar ik zo bang voor was) heb ik al af! Dus nu alleen nog de voet af maken en wat minderen voor de tenen, en ik kan in ieder geval al op 1 zelf gebreide sok hinkelen. Dan natuurlijk de andere nog, maar dat mag de pret niet drukken!

Ondertussen zitten we lekker aan de vanille-koffie. De koffie met rare smaakjes was deze week in de bonus, en die smaakjes wilden we al een tijd graag een keer proberen. Maar om het nou zomaar te kopen, en de eerdere weken hadden we ons hele budget ook nodig voor onze voorraden, die na de verhuizing natuurlijk aardig op nul stonden. Deze week hielden we over, zelf met wat dingen voor volgende week, zoals eten voor morgenavond en houdbare melk voor de pannenkoeken later, er al bij - en voor ook nog een keer komende week lekkere restjes in de vriezer. Dus voor de komende weken of zelfs maanden hebben we genoeg lekkere smaakjes koffie. Want zo hard gaan de pads bij ons nou ook weer niet, zeker als ik de hele dag thuis ben zet ik gewoon een pot koffie en die gaat in de thermoskan, en voor 's ochtends als de koffie sneller klaar moet zijn, zijn er natuurlijk de veel goedkopere hema-pads.
Zo beginnen we toch steeds meer de lol in te zien van op aanbiedingen letten en zo hier, ik tenminste wel. Want als je op het ene standaard minder uitgeeft, heb je ook een keer geld over voor wat extra's zoals die pads, of een keer iets anders lekkers.

Saturday, October 6, 2012

Standing outside the fire: Ch-ch-ch-changes!

Ook Jos had het van de week niet heel makkelijk *kijkt verstoord op* ging het understatement-alarm weer... En ja, Lief kan ook goed blogjes schrijven.

Standing outside the fire: Ch-ch-ch-changes!

Sokken breien

Ik had al tijden een boekje liggen, maar het kwam er steeds niet van. Terwijl ik breien hardstikke leuk vind, vond ik steeds de rust niet om een paar sokken te gaan zitten breien. Nou heb ik ze toch opgezet, met erg leuke wol. Roze-met-blauw-met-geel is het, en je krijgt daardoor een soort horizontale streepjes.
Voor een deel doe ik dit natuurlijk gewoon omdat het ontzettend leuk is. Maar ook omdat het heerlijk ontspant, gewoon met een breiwerkje op de bank zitten, en wat zien groeien onder je handen.

Tuesday, October 2, 2012

Bij de dokter vandaan

Daar ben ik dus toch maar even geweest, de dokter. Lang verhaal kort: ik heb waarschijnlijk veel te veel hooi op mijn vork genomen de laatste tijd. Op zich niet vreemd als je naar de laatste jaren kijkt: ik ging weer studeren drie jaar geleden, toch weer een hele nieuwe situatie voor me, en vlak daarna op mezelf wonen. Toen kwam ex, gescheiden, en was ik ineens 'liefmama' van zijn dochtertje, waarbij het leek of ik de enige was die voor dat kind vocht (echt, je staat versteld van wat ouders hun kind aan kunnen doen, en als 'stief' mag je machteloos toekijken hoe een kind waar je van houdt pijn wordt gedaan). Omdat haar ouders het niet leken te doen, vocht ik extra hard, en dat in combi met de financiele problemen van ex zonder verantwoordelijkheidsgevoel (net een klein kind dat alles wil hebben wat hij ziet) kostte me al mijn energie, ook ten koste van mijn studie, familie, vrienden en mezelf. Wat had ik een hoop goed te maken toen ik vorig jaar de relatie verbrak! Ik genoot van mijn eigen huisje, genoot van de lekkere dingen die ik kon halen en die niet meer standaard waren al konden ze niet betaald worden, en van het binnen mijn budget kunnen blijven - en geen stomme crocs meer hoeven dragen, of verantwoorden dat ik bepaalde dingen niet droeg, 'want dat doet iedereen toch?' Ja van die achterbuurt-manwijven ja! (en dan heb ik het over dingen als witte mannen-sportsokken in mannen-slippers als vrouw... blegh dacht het niet) Ik hoefde dus niet meer te verantwoorden, mocht alles op mijn eigen manier doen, maar zat wel met een studievertraging, en ging dus extra hard aan de studie. Want ook dat kon ik ineens weer doen als ik wilde, gewoon studeren!

Ongeveer een half jaar later leerde ik Jos kennen, en ik viel als een blok voor hem. Hij is in eigenlijk alles een tegenpool van ex, is rustig, houdt van me om wie ik ben, niet omdat ik toevallig een vrouwenlijf heb en kan helpen met z'n problemen (daar heeft hij z'n 'mannetjes' - begeleidsters van het ribw, vanwege zijn asperger) wel voor, al werd hij wel door mij aangestoken om een beetje op kleine dingen te letten, zodat er meer geld overblijft voor leuke dingen. Leuke dingen deden (en doen) we genoeg, en we genieten nog elke dag van elkaar, zeker nu we samen wonen.

Maar goed, toen kwamen er een paar maanden Engeland tussendoor. Ik had last van heimwee, en niet zo'n beetje ook, was veel emotioneler dan ik mezelf kende. Hoewel het een geweldige ervaring was, zat ik er niet helemaal op m'n gemak; als ik naar de wc moest, moest laptopje mee, want stel dat hij gestolen werd, dat idee. Ik kwam thuis, niet lang daarna kwam ik in aanmerking voor een huisje wat ik moest regelen tussen mijn vakantiewerk door, tussendoor kreeg ik een miskraam, 1 augustus kregen we de sleutel en gingen we hard klussen. Ook toen al begon ik te merken dat ik slecht stil kon zitten; ik werd door een wesp gestoken, moest met mijn been omhoog, en dat vond ik toch moeilijk, ik voelde me zo schuldig tegenover Jos!!! Op een zaterdag was de laatste verhuizing, de maandag daarna begon ik weer met colleges, van 9 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds, twee dagen stage, woensdag en vrijdag colleges, die donderdagavond gelijk een concert waar ik erg graag heen wilde...

Nou ja, je snapt hem, al dat gedoe kreeg afgelopen zomer een toppunt, en ik raasde maar door. Tot ik ruim een week geleden hoorde dat mijn stage - het enige waar ik dat jaar met ex wel vol voor was gegaan, en waar ik erg veel geleerd heb - wat de hu betreft waarschijnlijk voor niets was, omdat er geen afsluitend gesprek was. Gedeeltelijk mijn eigen fout - ik had in september dat gesprek moeten regelen - maar ik moest toch dat jaar over doen, en dacht ook mijn stage gelijk over te kunnen doen. Mis, ivm overspannen begeleiders en zo had ik na 6 keer stage lopen al geen stage meer, en die kreeg ik ook niet meer. En nu gaat dat ene gesprek me waarschijnlijk een jaar kosten. Vervolgens had ik een studieweek, waarbij ik nog hele dagen zat te studeren, extra m'n best deed voor stage want ik had toch geen colleges... net na dat nieuws. En ik merkte dat ik, als ik niet zat te studeren of iets voor mijn stage deed, ik me zo ontzettend schuldig voelde. Schuldig tegenover Jos die mijn studie zo belangrijk voor me vindt, tegenover m'n ouders die het beste voor me willen, tegenover m'n stagebegeleidster die zo hard haar best doet me te begeleiden...

Achteraf was het allemaal te veel, en dat merkte ik zondagavond. Vanmorgen 'ging ik weer even af', terwijl ik eigenlijk hoopte dat het weer beter zou gaan en ik gewoon naar mijn stage zou kunnen. Gelukkig hadden ze op m'n stageschool alle begrip voor de situatie, en ik hoefde vandaag niet te komen. Midden op de dag ben ik naar de huisarts geweest, en de algehele conclusie is: snel heel veel uit m'n agenda schrappen, een paar stappen terug doen en tot rust komen, voor ik overspannen raak of zo. Ik heb veel te veel hooi op m'n vork gehad, en mijn lichaam trekt nu zijn grenzen heel hard. En ook nu merk ik dat ik eigenlijk nauwelijks durf te snijden; omdat waar ik het meest druk mee ben mijn studie is, en die is zo ontzettend belangrijk! Maar ja, ik ben geen wondermensje (gelukkig niet) en ik kan niet alles. Van de week heb ik al een gesprek met mijn begeleidster op school, en daar ga ik gelijk mee bespreken hoe ik dit studietechnisch aan kan pakken. Vervolgens volgende week vrijdag een gesprek bij MEE, daarvandaan ga ik ook begeleiding krijgen nu. Het komt allemaal wel goed, maar is wel even slikken. Want ik hoor degene te zijn die gewoon in de pas loopt, toch? Ik merk dat ik het gewoon zelfs nu nog moeilijk vind om toe te geven dat ik ook wel eens wat kan hebben...

Monday, October 1, 2012

Tikkie teveel stress?

Gisteravond was ik moe. Heel moe. Eigenlijk was ik dat al en paar weken; 's ochtends vroeg opstaan en dan tot 6 uur school, tot 5 uur stage, en op dagen dat ik dat niet had thuis gelijk studeren, want ik wil alles goed doen! En ik merkte dat, zelfs met vorige week een studieweek, ik eigenlijk geen rust in m'n gat kreeg; extra m'n best doen voor stage, want tja, ik had toch geen colleges, 'even' ineens een klas opvangen omdat m'n begeleidster (helaas met erg goede reden overigens) te laat was. Lezen en aantekeningen maken voor literatuur, nee, eigenlijk geen tijd voor andere dingen, ik moet alles op tijd af hebben! Leuke dingen vind ik ook belangrijk, dus dat werd er tussendoor geschoven.

Misschien zijn er mensen die dit tempo aan kunnen, maar ik had er duidelijk moeite mee. Gisteren heel bewust van het lekkere weer genoten bij een picknick, even de studie uit mijn hoofd zetten. Ik dacht weer opgeladen te zijn. Tot ik in bed kroop. Ik wilde nog grappig doen door op het bed neer te ploffen en te 'slapen'. Nja ik plofte neer, ontspande... en toen werd het eng. Ineens deden m'n spieren niet meer wat ik wilde. Ik begon te trillen alsof ik het koud had, en dat werd steeds erger. Volgens Jos had het wat weg van een epileptische aanval, behalve dan dat ik volledig bij bewustzijn was (en ook geen hoofdpijn erbij had...). Ook hyperventilatie was snel uitgesloten, want gek genoeg ademde ik juist heel diep en rustig. Hij verschoof me toch wat meer naar het midden van het bed (ik lag wel heel erg op het randje en viel dus bijna) en toen werd het erger. Toch gebeld, want geen idee wat het kon zijn, en het was wel heel erg eng en better safe than sorry; gelukkig ook achteraf gelijk gekregen van de ambulancebroeders, die verder niets konden vinden. Suiker was goed, bloeddruk ook, m'n pupillen reageerden goed... Het waarschijnlijkst is dat het puur in mijn spieren zat, en ik de afgelopen weken zo veel spanning in m'n spieren had opgebouwd, dat het er op een gegeven moment uit moest. En toen ik ontspande er dus ook uit kwam.

Daarbij trouwens een enorme dank voor mijn schat! Dat hij zo rustig bleef en er gewoon was, maakte in ieder geval dat ik ook rustig kon blijven, voor mij maakte dat een wereld van verschil. Jos, je bent geweldig!

Gelukkig werd het daarna wel een stuk minder. Zo af en toe heb ik nog trillingen in vooral m'n linker arm, maar controleerbaar. Ik voel me wat duffig en heb spierpijn (duh!) Wel heb ik geleerd dat ik niet te 'streng' voor mezelf moet zijn. Ook ik mag falen (wil ik nog steeds niet, maar toch). Juist nu ik door m'n stage toch een jaar langer moet blijven studeren, kan ik dat jaar extra beter gebruiken om ook gelijk goed voor mezelf te zorgen; ik heb er niets aan om het laatste jaar alleen stage te hoeven lopen en verder niets, omdat ik de jaren ervoor zo hard werkte dat mijn lichaam het eigenlijk niet aan kon. Als ik dingen haal met 'gewoon goed genoeg' in plaats van 'perfect' is dat mooi meegenomen.