Dagje weg naar Brighton

Met wat vertraging, Internet lag er uit gisteren

Het leek eerst een lange dag te gaan worden vandaag. Mijn eerste ‘echte’ vrije dag. Gisteren kwam ik er achter dat ik, omdat ik officieel een vrijwilliger ben en niet iemand van de ‘community’, geen zakgeld krijg. Daar zat ik dan, een eind buiten Brighton, geen idee waar ik in de buurt een pinautomaat zou kunnen vinden, en zonder Engels geld. Ik zag het al fout gaan: twee maanden lang niet van het terrein af!

Gelukkig had de Nederlander, die mij vertelde dat ik daar buiten viel, een oplossing. Ik kon wat van hem lenen, morgen terug betalen, en dan kon ik in ieder geval naar Brighton en daar geld pinnen en wat doen. Fantastisch! Mijn eigen geld uitgeven had ik thuis ook gedaan, dus dat is jammer, ik houd minder geld over dan ik hoopte, maar ik had al zoiets in mijn achterhoofd gehouden. Gisteren vond ik het erger, maar dat was meer omdat ik mezelf erdoor erg geïsoleerd voelde zoals ik al schreef.

Vanmorgen heb ik gelijk maar de bus gepakt, eerst om naar de kerk te gaan. Daar speelde toch even mijn heimwee weer op; nou ja, dat deed het al een beetje. Eerst kon ik de kerk namelijk niet vinden, met wat vragen lukte het wel, maar ik dacht op het laatste moment binnen te komen vallen, zelfs net iets te laat. Dat viel gelukkig mee; ze hadden er eerst een half uur koffie drinken vanaf 10 uur (volgens de site beginnen ze zo laat, maar dan gaan de deuren dus open officieel). Tijdens dat half uur voelde ik me even verloren, ik kende er helemaal niemand. Uiteindelijk werd dat stukje bij beetje wat beter, na het ‘dieptepunt’: ik bleek op een plek te zitten die was gereserveerd voor de zwervers van een project, en een van hen vertelde dat waarschijnlijk net wat feller dan bedoeld. Ik schrok me kapot, en toen kwamen de tranen (die komen sowieso snel bij mij… maar op zo’n moment zeker). Nou ja, zwerver merkte dat het wat hard aan kwam, en begon me heel lief te troosten en haalde koffie voor me. Ik ging natuurlijk ergens anders zitten, zoals hij vroeg, en bood mijn excuses aan dat ik wat snel ‘upset’ was, waarop hij aangaf dat je aan het eind van de dienst voor je kon laten bidden. Niet eens zo’n slecht idee, bleek later.

Ondertussen voelde ik me tijdens het zingen rustiger worden. Tijdens het avondmaal-gedeelte deed ik mee, ik deed het even verkeerd, maar dat vonden ze niet erg. Het was duidelijk te merken dat ze er gewend waren aan mensen uit andere landen en zo. Oh ja, heb ik al verteld dat er ontzettend veel kinderen en studenten waren? Veel meer dan ik in Nederland gewend ben. Op de een of andere manier was het een hele jonge gemeente. Zoals gezegd werd aan het eind omgeroepen dat als je er behoefte aan had, je naar voren kon komen om voor je te laten bidden. Normaal (tenminste, in Nederland) gaat dat anders, op een manier van ‘als je voor Jezus kiest…’ waardoor je bijna het gevoel krijgt dat als je blijft zitten je dat dus automatisch niet doet. Dat was hier niet. Simpel: als je er behoefte aan hebt mag je komen. En waar ik normaal zoiets niet doe, omdat de drempel te hoog is door de manier waarop dat gezegd wordt, deed ik het nu wel. Waardoor ik in gesprek kwam met het meisje dat voor me bad, zij nodigde me uit voor de dienst van vanavond en legde me uit hoe ik in het leuke stukje van Brighton, The Lanes, kan komen vanaf de kerk. Daar heb ik een beetje rond gelopen, er was genoeg te zien, zelfs zonder iets te kopen! Wel heb ik natuurlijk gepind, zodat ik Ludwig terug kan betalen, en ik heb even de shampoo gehaald die ik vergeten was. Kan ik eindelijk normaal m’n haar wassen. Hier is het veel vanzelfsprekender dat op zondag ook alles open is, ook voor de mensen die naar de kerk gaan. En hoewel ik het nog steeds een raar idee vind, voelde het toch echt als een zondag, zelfs met het door die winkelstraatjes lopen. Scheelt denk ik ook dat het daar vooral tweedehands zaakjes en dergelijke zijn in dat stuk, waardoor het totaal anders is dan een doorsnee winkelstraat.

Het is een heel stuk geworden, volgende keer ga ik verder!